Można by podać wiele wspólnych cech w funkcjonowaniu ludzkiego oka i aparatu fotograficznego. Różnic też znajdzie się trochę 🙂 Oko ma siatkówkę, na której rozmieszczone są receptory podobnie jak w matrycy światłoczułej aparatu fotograficznego. Rozmieszczenie ich jest jednak zupełnie inne.

Światłoczułe elementy na matrycy aparatu są rozmieszczone równomiernie na płaskiej powierzchni. Natomiast siatkówka ma kształt sfery. Składa się ona z więcej niż stu milionów światłoczułych końcówek nerwowych dwojakiego rodzaju. Z powodu swojego kształtu są one nazwane pręcikami i czopkami. Pręcików jest około 120 milionów, a czopków około 6 milionów. Pręciki są rozmieszczone na całej siatkówce, poza żółtą plamką, w centrum osi wzrokowej. Czopki skoncentrowane są właśnie w żółtej plamce (dołku środkowym) i występują dość rzadko w pozostałej części siatkówki. Za wysoką rozdzielczość naszego oka odpowiedzialne są czopki umiejscowione w żółtej plance. Jest ich tam około miliona i są połączone bezpośrednio z mózgiem.

Pręciki są wysoce światłoczułe i głównie odpowiedzialne za wykrywanie kształtu i ruchu. Nie mogą one jednak rozróżniać kolorów. Z drugiej strony czopki są mniej wrażliwe na światło, ale posiadają zdolność rozróżniania kolorów. Umożliwiają one nam również postrzeganie drobnych szczegółów.

Jeśli patrzysz w jeden punkt, to można przyjąć, że patrzysz ponad 100 milionami receptorów z czego największą rozdzielczość widzenia masz w miejscu, na które patrzysz. Im dalej od tego miejsca obraz traci na ostrości. Ponieważ jednak gałka oczna jest w ciągłym ruchu następuje skanowanie otoczenia i ostry obraz jest przez mózg sumowany. Dzięki temu masz wrażenie, że wszystko jest ostre. Można to porównać do zdjęć panoramicznych składanych z wielu ujęć robionych w różnych kierunkach.

Więcej na temat budowy oka znajdziesz na innej mojej stronie w artykule Budowa oka ludzkiego. Tam też podaję materiały źródłowe.