Ostatnio dostałem pytanie od Henryka: “W związku z ostatnią książką i konkursem na okładkę wybrałem czerwone słońce. Wielokrotnie oglądałem zachody wielkiego czerwonego słońca ale nigdy nie złapałem czerwieni. Czy Twoja czerwień to photoshop czy jakaś tajemnica? Osobiście nie lubię photoshopa, zniekształca rzeczywistość.”

Faktycznie, złapanie idealnie czerwonego słońca prosto w aparacie, to sprawa nie do końca prosta. Do takiego zdjęcia słońce o zachodzie musi być oczywiście z tarczą zbliżoną do czerwieni. Później to już kwestia ekspozycji.

Jeśli tarcza słoneczna wypełnia zbyt mały fragment kadru, a tak jest zazwyczaj, to pomiar ekspozycji w aparacie będzie powodował jej prześwietlenie. Wtedy słońce wyjdzie zbyt jasne i będzie pomarańczowe, może nawet żółte, a czasami wręcz białe. Dlatego trzeba wprowadzić odpowiednią korektę ekspozycji na minus.

Jeśli natomiast zdjęcie robisz bardzo długim teleobiektywem i wypełniasz tarczą słońca cały kadr, to korekta przeważnie nie będzie już konieczna. Często natomiast będzie sytuacja taka, że górna część tarczy będzie jaśniejsza od dolnej. Może też być odwrotnie, w zależności od gęstości warstw atmosfery i zachmurzenia. Na zdjęciu może to być bardziej widoczne niż w rzeczywistości. Jeśli chodzi o kontrasty, to aparat jest bardziej czuły niż nasze oko. Dlatego taką nierówność trzeba już poprawić w programie graficznym odpowiednio przyciemniając górę lub rozjaśniając dół.

Poniżej zdjęcie źródłowe, z którego po obróbce powstało zdjęcie otwierające wpis.

Parametry zdjęcia: matryca FF (pełna klatka), ogniskowa 1000mm, przysłona f/10, czas migawki 1/100. Pomiar punktowy. Tryb manualny. Zdjęcie zostało niedoświetlone względem pomiaru punktowego o około 2 EV.

Jak widać mimo długiej ogniskowej i tak zdjęcie musiało zostać mocno wykadrowane, aby słońce wypełniło kadr. Poza tym obróbka zdjęcia polegała głównie na wyrównywaniu ekspozycji. Zostały przyciemnione światła oraz pogłębiona czerń. Została też podniesiona temperatura barwowa.