4 komentarze do “Deszczowy foto spacer po Chodzieży”

1. Doskonały reportaż i świetne zdjęcia!!!!

   Odpowiedz

   1. Dziękuję

      Odpowiedz

2. Dzień dobry Przemku,

   Dzięki za reportaż. Dzięki, że Ty i Twoi przyjaciele promujecie w ten sposób ideę fotografowania, podkreślającą wyższość „być” nad „mieć”. W galerii zdjęć najbardziej do gustu przypadły mi cztery: z czarną chmurą burzową na jeziorem (26), z wypiętrzoną na horyzoncie chmurą (22), z tęczą za jeziorem (21) oraz ów bąbel w kałuży (7). To ostatnie to świetny „autoportret” fotografa. Gratuluję!

   Foto-spacer. To jest właśnie moja stała dyscyplina „sportowa”. A ponieważ poruszyłeś Przemku moją czułą strunę, to wybacz, że zamieszczę mój spontaniczny, subiektywny (i niekrótki) komentarz, uzupełniający Twój wspaniały wpis.

   Znam ten rodzaj ekscytacji, gdy jedziesz/idziesz gdzieś na taki spacer, a pogoda nie jest pewna. Chmury wiszą nad głową, wiatr chwilami wzmaga się, robi się mroczniej, a w świadomości mamy, że prognoza pogody przewidywała jakiś deszcz. Ale zawsze mówię sobie, że do odważnych świat należy, no i potem okazuje się, że jednak nie taki diabeł straszny, jak go malują. Przy czym zachmurzenie, gdy jestem w lesie, bywa nawet pomocne, bo likwiduje nadmierne kontrasty i przepały już nie grożą.

   Z tym, że ja nie jestem idolem fotografowania w deszczu, bez względu na stopień uszczelnień sprzętu. Nie mniej zawsze ruszając w teren, gdzieś w las, mam ze sobą cały zestaw przeciwdeszczowy, począwszy od zabezpieczenia siebie, plecaka, czy sprzętu. Dźwigam to i na koniec cieszę się, gdy jednak nie musiałem go użyć.

   Nie nastawiam się na jakiś foto-niespodzianki przyrodnicze w rodzaju ulewy, piorunów, czy tęczy.Reaguję na to, co zastaję. Ale przybywając do lasu wczesnym rankiem, gdy unoszą się, czy opadają mgły, obserwuję wspaniałe efekty promieni słońca przebijających się w wilgotnym powietrzu przez korony drzew, tworzących bajkowy, świetlisty obraz tajemniczego lasu, a do tego para wodna kłębiąca się gdzieś w plamach słonecznych w poszyciu. W takiej scenerii miliony kropelek wody na kwiatach magnolii, azalii, czy rododendronów, prezentują się lepiej niż kolie brylantowe.

   W ostatnich dwóch miesiącach odbyłem już szesnaście takich spacerów, a na czele listy odwiedzonych miejsc jest moje ulubione Arboretum w Rogowie, gdzie w samym maju byłem pięć razy. Obserwacja misterium wiosennego i letniego kwitnienia, a Arboretum doskonale się do tego nadaje, to główny cel moich wielogodzinnych wiosennych spacerów-wędrówek z aparatem. Nie inaczej jest jesienią, gdy co kilka dni jeżdżę, aby obserwować proces jesiennych przebarwień azjatyckich klonów, w całej gamie kolorów od złota, aż do głębokich czerwieni. Pod każdym względem Rogów jest w Polsce unikalnym dla fotografów przyrody miejscem. I warci wspomnienia są także ci, którzy do wspaniałości Arboretum się przyczynili.

   Moje pozdrowienia dla Ciebie Przemku i dla grupy „Foto Kawa” z Chodzieży. Tak trzymać!

   Odpowiedz

3. Witam… te chmury… zdj 24, 25 i 26 z 30…. rewelacja… takie ciężkie… Przepiękne… Pozdrawiam Helena

   Odpowiedz